"Ζαφείρι και Ατσάλι" λοιπόν...

Η σειρά ήταν έμπνευση ενός Άγγλου συγγραφέα και σεναριογράφου, του P. J. Hammond, και προβλήθηκε στη βρετανική τηλεόραση από το 1979 ως το 1982. Αποτελείτο από 6 Αποστολές (στην Ελλάδα προβλήθηκαν μόνο οι 2 πρώτες), με την κάθε μία να κρατάει για αρκετούς μήνες. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ήταν ότι δεν έλεγε στον τηλεθεατή τι ακριβώς συμβαίνει -κάτι που κάνει και το σημερινό Lost. Ο Hammond είχε σκοπό να αποκαλύψει όλες τις λεπτομέρειες αργά και σταδικά, σε βάθος πολλών χρόνων και Αποστολών, όμως δεν το κατάφερε: παρόλο που η σειρά σημείωσε επιτυχία, οι υπεύθυνοι του τηλεοπτικού δικτύου ITT, που την πρόβαλλε τότε, αρνήθηκαν να συνεχίσουν με κάτι που ήταν ιδιαίτερα πρωτοποριακό για την εποχή. Ο P. J. Hammond ουδέποτε αποκάλυψε τι είχε τελικά στο μυαλό του και μπορούμε να πούμε ότι ακόμα και σήμερα κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς γινόταν στο Sapphire and Steel...


Η σειρά προβλήθηκε κατόπιν σε αρκετές χώρες, σταματούσε όμως σχεδόν παντού στη 2η ή την 3η Αποστολή και πάντα με τον ίδιο τρόπο: οι υπεύθυνοι των καναλιών τρόμαζαν από τις επιστολές και τα τηλεφωνήματα των θεατών που ρωτούσαν τι στην ευχή γίνεται σ' αυτή τη σειρά, την παρακολουθώ από το πρώτο επεισόδιο κι ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη κ.λπ.

Έκτοτε και αφού δημιουργήθηκε με το χρόνο ένα μικρό φαν-κλάμπ του Sapphire and Steel, έγιναν διάφορες προσπάθειες, με διαφορετικούς συντελεστές, να ξαναγυριστεί ή να ηχογραφηθεί για το ραδιόφωνο. Όλες τους ήταν μάλλον αποτυχημένες. Το αρχικό Sapphire and Steel δεν σηκώνει sequel, γιατί υπήρξε προϊόν του συγκεκριμένου συγγραφέα, του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, των συγκεκριμένων ηθοποιών, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αν προσπαθήσει κάποιος να το ξαναφτιάξει, θα διαπράξει αναχρονισμό, ο οποίος είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, όπως θα διαβάσετε παρακάτω!...

10 σχόλια:

Αόρατη Μελάνη είπε...

Απίστευτο! Δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη της σειράς. Είναι φοβερή. Κρίμα που δεν συνεχίστηκε.

Μόνο μια αντίρρηση έχω, με όλο το θάρρος, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μετέφρασες τα ονόματα σε Ζαφείρι και Ατσάλι και τα απέδωσες ηχητικά. Παρά το γεγονός ότι "δεν υπάρχουν" τέτοια ονόματα στα ελληνικά, θα ήταν απόλυτα αποδεκτό κατά τη γνώμη μου. Σε δυο ασυνήθιστα πλάσματα ταιριάζουν ασυνήθιστα ονόματα, ονόματα με ιδιαίτερο βάρος και σημασία. Εξάλλου ούτε και στα αγγλικά υπάρχει μικρό όνομα Steel.

Elias είπε...

Με τα σημερινά δεδομένα, η σειρά θα φαινόταν φτωχή. Αν κάποιος έχει δει Star Wars και Lord of the Rings, θα βαριόταν μπροστά σε μία αγγλική παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού, γυρισμένη σχεδόν αποκλειστικά σε εσωτερικούς χώρους.
Όμως οι ιδέες της ήταν πρωτότυπες και οι ηθοποιοί καταπληκτικοί. Την έχω βαθιά μέσ' στην καρδιά μου.

Όσο για τα ονόματα, το σκέφτηκα κι εγώ. Όμως ένα από τα δυνατά σημεία της σειράς ήταν οι πρωταγωνιστές της, μία γυναικάρα και ένας άντρας που θα τον ερωτευόταν κάθε θηλυκό, και δεν ήθελα να κάνω ουδέτερα τα ονόματά τους («Ούτε που του μίλησα» είπε το Ατσάλι, «Αυτό φαντάστηκα κι εγώ» απάντησε το Ζαφείρι). Ήθελα να είναι η Σάφαϊρ και ο Στιλ.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Χμ, έχεις ένα δίκιο.

Η Ζαφειρένια και ο Ατσάλινος κάνει κάτι σε κινούμενο σχέδιο.

Η Ζαφείρω και ο Ατσάλης κάνει κάτι σε βουκολικό.

Η Ζαφίρα και ο Στάλιν κάνει κάτι σε διαπολιτισμικό ρομάντζο.

Δε βλέπω φως.

Σάφαϊρ και Στιλ λοιπόν, μην το παιδεύουμε!

Dormammu είπε...

θυμάμαι τις περισσότερες σειρές ΕΦ που παίχτηκαν στην κρατική τηλεόραση την περίοδο 1975-1987, αλλά την συγκεκριμένη πρώτη φορά την ακούω.

Θα καθήσω να διαβάσω και θα σχολιάσω αργότερα.

Elias είπε...

Πρέπει να ήταν 1980 ή 1981, στην ΥΕΝΕΔ.
Έβλεπα τη σειρά όπως έβλεπε και η Έλεν τις "εικόνες" στον τοίχο, με την ίδια έξαψη, αίσθηση μυστηρίου και τρόμο.

Unknown είπε...

Γεια σου Συνταξιδιώτη. Με χαρά βλέπω πως δεν έκλεισες ποτέ τους διακόπτες και ταξιδεύεις.

Elias είπε...

Οι διακόπτες δεν κλείνουν με τίποτα, αγαπητέ Συνταξιδιώτη. Έχεις βάλει κι εσύ το λιθαράκι σου σ' αυτό!

to pardalo katsiki είπε...

Το άλλο μαγαζί τόκλεισες βλέπω
επάνω που έγινες φιλόζωος

Elias είπε...

Κι αυτό το μαγαζί το 'κλεισα ουσιαστικά, κι ένα τρίτο offshore που είχα, όλα.
Με τέτοια κρίση, δεν επιβιώνουν τα μαγαζιά.

to pardalo katsiki είπε...

Κοίταξε αν το αγαπούσες το άλλο μαγαζί θάβαζες γάτες όχι σκύλους
θάβγαζες τον τελείως ξενέρωτο Ρουσσώ
και θάριχνες το βάρος στις μεταφυσικές αναζητήσεις, εσύ ανταυτών
έκανες τον Ντικ εμετικό σκεύασμα
του ιστορικού υλισμού που έχει αμέτρητους οπαδούς στην ελλάδα
επειδή λοιπόν ο Ντικ είχε μούσι
πάει να πεί ότι μπορεί να αντιπαρατεθεί στον Μαρξ και τον
Λένιν?